Pimpen

Herstellende van de griep heb ik de afgelopen week aardig wat opmerkingen gekregen in de lokale supermarkt. Van het voorzichtige “Griepje? Het is je wel aan te zien!” tot de recht voor z’n raap opmerking “Jee, jij ziet er écht niet uit”. Lekker dan! Dus heb ik, nu ik weer een beetje overeind begin te krabbelen, besloten om mijzelf maar een beetje te ‘pimpen’. Tja, het is misschien niet ‘puur natuur’ maar een beetje make-up doet vaak wonderen voor je uiterlijk – een beetje griep trouwens ook. En dus pimp ik er op los, want al voelt het lijf zich misschien nog niet helemaal ‘jottem’, het oog wil wel wat.

‘Pimpen’ is inmiddels een ingeburgerd begrip in onze taal, het staat zelfs in de Van Dale. Letterlijk betekent het opleuken of versieren en tegenwoordig kun je zo’n beetje alles wel ‘pimpen’. Je ‘looks’, je profiel of zelfs je eten. Aan dat laatste doe ook ik af en toe mee. Een simpel bosje rucola tover ik om tot een culinaire soep, een pastinaak promoveer ik tot goddelijk sausingrediënt en in plaats van een gewone ‘aardappel’ kies ik  voor de puree een zoete bataat die ik pureer met een lepeltje geraspte mierikswortel. Doodgewone groenten pimp ik tot culinair niveau.  En ik ontdoe gerechten van ongewenste allergenen en toevoegingen. ‘Pimpen’ betekent in  mijn geval dus niet noodzakelijkerwijze iets toevoegen om het gerecht op te leuken, soms leidt juist het weglaten van bepaalde ingrediënten tot een veel leuker resultaat; althans voor de voedsel-overgevoeligen onder ons.

Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ook ik af en toe pimp met de nodige ‘bling-bling’. Ik pimp namelijk ook taarten en cakes en daar komen soms best wat ‘spiegeltjes en kraaltjes’ bij kijken. Of in elk geval veel kleur en soms glitter. Een taart op zich is natuurlijk al een ‘opgeleukte’ vorm van eten en heeft niet per se extra versiering nodig om feestelijk te zijn, maar soms wil je gewoon nét dat beetje meer. Een beetje glitter op je taart, een beetje glitter in je leven. Hoe vertrouwd – of noodzakelijk – het soms ook is om het bij de ‘veilige’ keuze te houden, af en toe heb je het nodig om even uit de ban te springen. Op de één of andere manier voelt het dan alsof we meer leven. Het ‘pimpen’ van een taart is soms dan ook veel meer dan eten ‘pimpen’, het is soms zelfs gewoon iemands leven ‘pimpen’. De kleur en de glitter terugbrengen. Als het in je vermogen ligt om dat voor een ander te realiseren zou je het dan laten? Want eerlijk is eerlijk, een beetje kleur en glitter hebben we af en toe allemaal nodig.

Toevallig was dat precies wat iemand mij laatst vroeg. ‘Hoe ik het toch voor elkaar krijg om voor de feestelijke momenten en de kinderen van anderen taart te maken’, doelend op het feit dat ik zelf zo zonder mijn ventje ben. De vraag overviel mij en bleef dagen rond spoken in mijn hoofd. Doe ik iets fout? Heb ik misschien iets over het hoofd gezien? Heb ik iets gemist? Ik denk dat de ander degene is die iets mist. Ik maak namelijk elke taart geïnspireerd door mijn ventje en met mijn ventje in mijn hart. De mooiste taarten heb ik voor hem gemaakt en de mooiste taarten maak ik nog steeds voor hem. Iedereen zou het begrijpen als ik nooit meer een taart zou maken en ik geef toe, het kost soms misschien wat moeite en wat emotie en daarmee neem ik soms een persoonlijk risico. Maar aan het einde van de rit is het niet het risico waar je spijt van hebt, zijn het niet die dingen die je gedaan hebt, maar juist die dingen die je gelaten hebt. En zijn het de kansen die je hebt laten liggen die je betreurt.

Getekend door het leven en het lot, maar met sterke wil blijf ik taarten maken. Roze taarten, blauwe taarten, pimpelpaarse taarten met glitter stippen. Want voor sommigen is het zoveel meer dan taart. Voor sommigen is het de vervulling van een wens of een kinderdroom. Voor sommigen is het niet alleen een ‘feesttaart’ maar het symbool van hoop, moed en kracht. Het onmogelijke dat alles weer mogelijk maakt. Als je nog nooit taart hebt gegeten of dacht nooit taart te kunnen eten, dat pimpt die taart veel meer dan je feestje, het pimpt  je leven. En dat is hoe ik het ‘voor elkaar krijg’. Ik laat de kans om andermans droom te vervullen, hoe simpel deze ook lijkt,  niet liggen. Ik zou het altijd betreuren. Hun dankbaarheid, de tranen in hun ogen van blijdschap, die glitter, dat is mijn prijs. En die glitter is nu precies wat mijn leven pimpt.