zondag 30 december 2012

Sprookje


De vooravond van een nieuw jaar vind ik altijd een moment van bezinning. Ik werp een blik over mijn schouder naar de dagen die ik achter mij laat maar kies er tegelijkertijd voor om de mooie belevenissen, de momenten die mij met ontroering of trots vervulden, de mensen die mij raakten en mijn leven verrijkten, stevig vast te houden. Het zijn die bijzondere ogenblikken en unieke personen die ik wil koesteren op een moment dat ik diep adem haal, een lichte huivering onderdrukkend en vooruit kijk naar een nieuw jaar. Een nieuw jaar waar kansen liggen. Een nieuw jaar waar ik plannen voor maak. Een nieuw jaar waarin ik alles wat mij lief is, dichtbij mij houd. Een nieuw jaar dat nog zo onbekend is en dat nog volop ontdekt moet worden. Een nieuw jaar dat ik vroeg of laat opnieuw in mijn armen zal sluiten, wat de tijd ook brengt.

De afgelopen week ‘vierden’ wij voor het eerst in jaren weer eens de Kerstdagen. Althans, wij hebben een poging ondernomen en ik denk dat het ’t proberen waard was. We zijn weer heel wat do’s en don’t’s rijker! Genoeg ervaring om het in 2013 weer vol goede moed over te doen met een beetje meer van dit en een beetje minder van dat. Het Kerst Koken was in elk geval een groot succes. Het ene gerecht nog lekkerder dan het andere en dat geeft de burger moed (en de chef ook trouwens). Met hoeveel lood ik de 24e ’s ochtends ook in mijn schoenen stapte, naarmate de dag vorderde, proefde ik meer en meer de ‘spirit of Christmas’ en ik kwam zowaar best wat in de stemming. ‘Diner voor twee’ bleek een excellente keuze die avond, al kruisten enkele hartverwarmende zielen die avond ook mijn digitale pad. Eén gesprek van die nacht zal mij nog lang bijblijven. Dat vind ik toch wel bijzonder van de social media: zelfs wanneer je het liefst even ‘op jezelf’ bent, is er altijd wel iemand online voor een tête á tête wanneer je dat nodig hebt. Het maakt soms dat je je minder eenzaam voelt. Ook dat is Kerst!

Als ik terugkijk op 2012 realiseer ik mij dat dit jaar wel heel veel hoogtepunten kende. Bijzonder vind ik dat, want ik had het eigenlijk niet meer voor mogelijk gehouden. Nu Marco Borsato in het kader van de Top 2000 zingt dat afscheid nemen niet bestaat, besef ik mij dat hij gelijk heeft. Van mijn liefste Daantje heb ik nooit écht afscheid genomen. Ik kom mijn ventje tegen in alles wat ik doe. Al neemt elk nieuw jaar mij verder van de tijd dat ons lieveke nog écht bij ons was, het is ook telkens weer een stapje dichterbij. Punt is, van het eerste deel wéét je hoe lang dat is en dat is al moeilijk genoeg. Het grootste hoogtepunt van 2012 is zeker niet de minste, maar één die wel heel ver reikt: de vervulling van Daans wens (“Mamma, iedereen moet net zo lekker kunnen eten als ik, zelfs als zij ‘niets’ mogen”) leidt tot grotere dingen dan ik ooit had durven hopen. De vele prachtige mensen die Daans wens (& mijn missie) ondersteunen zorgen voor een brok in mijn keel. Ik word er echt even stil van.

Natuurlijk, daar waar de dingen die je start ‘grootser’ worden, zijn er ook altijd personen die daar zo hun eigen plannen mee hebben. Daar heb ik in 2012 best wat nachtjes slaap over verloren. Ik ben nu eenmaal een gevoelsmens en doe alles wat ik doe met hart en ziel en vanuit een pure en eerlijke missie. Wie daar gebruik van wil maken for own good in plaats van for the greater good, begrijpt het dus niet. Het deed mij wel realiseren dat ik iets moois gestart ben dat goed is en uniek en uiteindelijk bevestigt een dergelijke ervaring mij dus in mijn missie. Je bent nooit te oud om te leren, ook niet in 2012! Overigens laat ik alle pijnlijke, moeilijke en nare momenten graag achter in dit jaar. De idem mensen ook.

Genieten is ook een woord dat bij 2012 hoort! Zo heb ik ervaren dat je pas echt van een aardbei kunt genieten als het een Hollandse smaakaardbei is. Het delen van dit genot is helemaal fantastisch! Dat is ook helemaal waar het Huis van de Smaak op de Floriade om draaide en ook dat mocht ik allemaal meebeleven. Ik ontmoette daar telers met passie, mensen met een missie, puur en eerlijk. Jullie begrijpen direct dat wij elkaar daar vonden. Samenwerken versterkt, dat bewezen ook de prachtige groentespecialisten waarmee ik in 2012 iets schitterends heb opgezet: een cursus voedselovergevoeligheid waarmee groentespecialisten zich op positieve wijze onderscheiden in een markt waar voedselovergevoeligheid een steeds grotere rol gaat spelen. Een cursus die ervoor zorgt dat mensen die leven met een voedselovergevoeligheid, een stukje veiliger kunnen winkelen en kunnen rekenen op heel wat meer begrip bij de groentedames en –heren in kwestie! Die prachtige groenten verrasten velen door hun veelzijdigheid in de allergeenarme keuken. Groenten zijn echt het goud van ons land, zeker als ze ook nog op eigen bodem geteeld zijn. Er gaat niets boven het rood van een puntpaprika of het paars van een Pretty Potato. Mijn rode lievelingsproduct heb ik bij heel veel Nederlanders op het bord mogen introduceren en de paarse (en andere) Pretty Potatoes worden geïnspireerd door mij nu in Zuid-Zeeland met ongelooflijk veel liefde geteeld door een jonge teler. En dat leidt weer tot paarse stamppot en meer lekkers. Met de introductie van Dutch Specials in het allergeenarme menu, ging er voor de vele leden van de Stichting VoedselAllergie echt een culinaire wereld open tijdens de Familiedag in oktober. Maar ook niet voedselovergevoelige mensen liet ik er talloze malen van proeven en genieten. Al dat en nog zo heel veel meer in slechts één jaar.

Dat belooft wat voor 2013! En inderdaad, voor het nieuwe jaar heb ik heel veel plannen. Zoals Bruce Springsteen inmiddels heel toepasselijk zingt ‘I’m on fire!’ In 2013 gaan jullie dus meer van mij horen, meer van mij lezen en meer van mij proeven! In het nieuwe jaar zal ik langzaam aan mijn plannen onthullen. Niet alles tegelijk, want het hele jaar moet boeiend blijven. Samen laten wij 2013 zien dat ons geluk groter is dan een getal! Afgesproken? Geloof mij, je wilt echt niet het hele jaar rondlopen met een ‘vrijdag de 13e gevoel’. De 13 wordt dus gewoon ons geluksgetal. Samen tarten wij het lot! (En dan bedoel ik niet het oudejaarslot.)

Als kind vond ik oudjaarsavond overigens altijd reuze spannend. Niet te weten wat er op mij zou wachten in het nieuwe jaar. Het spannende vooruitzicht van weer een jaar groter worden. (Een vooruitzicht dat we bij volwassen worden heel snel weer weg stoppen, maar dat ook voor kinderen niet vanzelfsprekend blijkt.) Het is maar goed dat we dat niet beseffen als we klein zijn. Dan geloven we nog dat sprookjes echt zijn, dat Sinterklaas bestaat, dat pappa de sterkste is en dat alles mogelijk is. Als je je ogen sluit, kan je vliegen, een bezoekje brengen aan de Noordpool en meerijden met de prins (of prinses natuurlijk) op het witte paard. Je leeft nog lang en gelukkig. Het is zo echt, je kan het bijna voelen. Maar dan groei je op. En langzaam laat je het magische gevoel los. Het leven overkomt je en laat je zien dat niet alles zo mooi is als sprookjes doen voorkomen. Dat niet alles mogelijk is. Sinterklaas blijkt een bedrieger. Je verliest je vader (en niet alleen je vader) veel te vroeg aan een ziekte waar hij niet tegen opgewassen blijkt. En hoe lang je ook wacht, die prins(es) op het witte paard moet nóg komen en je neemt genoegen met die aardige knul (of meid) waar je in een kroeg tegenaan loopt.

Is het leven werkelijk zo wrang? Soms wel. Maar het punt is, ergens wil je in sprookjes blijven geloven. Je wilt die magie blijven voelen, het geloof hebben dat werkelijk  alles mogelijk is. Als het leven jou al haar kanten heeft laten zien, word je op een dag wakker en realiseert je dat als je grootste nachtmerrie uit kan komen, dat ook moet gelden voor je grootste dromen. Dat werkelijk niets onmogelijk is. Dat wanneer je iets mogelijk wilt maken, je daar gewoon keihard voor moet werken. En dat die prins(es) op het witte paard al jaren naast je slaapt en lief maar vooral ook leed met je deelt. Dat hij (zij) de hele reden is dat je het al zover hebt gered. Zelfs als het ergste je is overkomen, komt er een moment dat je ergens heel diep in je het waakvlammetje vindt van het kleinste beetje hoop en een fractie van het geloof dat je ooit bezat. En dat is genoeg. Voeg daar je liefde en inspiratie aan toe en beleef hoe jij je eigen vuur aan kunt wakkeren en het onmogelijke mogelijk kunt maken.

Dat is hoe mijn droom begon. Ik geef toe, ik heb een unieke inspiratie en een eindeloze liefde als brandstoffen voor mijn missie. Maar alleen dat is haast niet genoeg. Daarbij heb ik ook jullie nodig gehad .. en nog. Jullie maken dat ik niet alleen een missie heb, maar ook weer plannen. Mijn leven tot nu toe is precies wat Michel Fugain nu bezingt: une belle histoire.. Met natuurlijk de levenseigen dieptepunten en dan nog een flink beetje dieper. Met het oog op 2013 durf ik ook uit te kijken naar een mooie toekomst. Dat ik weer plannen maak, is stap één. Dat het op persoonlijk vlak telkens kleine stapjes zullen zijn, is niet erg. One small step for men bracht ons immers ook naar de maan. En ook die speelt een hele bijzondere rol in mijn leven. Noch planeet, noch ster maar oh zo onmisbaar.

Elke stap die ik zet in het nieuwe jaar, is er één vooruit. Niet alleen voor mij, maar ook voor jullie. Want ook volgend jaar zet ik mij in om het leven met voedselovergevoeligheid nog weer een klein beetje lekkerder te maken. Want, het is misschien een gave, maar op culinair gebied maak ik graag alles mogelijk. Oók bij voedselovergevoeligheid.

Ondanks mijn dankbaarheid voor 2012 en mijn plannen en wensen voor 2013, mist mijn hart een slag als de klok middernacht slaat. En heel even verlies ik dan mijn denkbeeldige glazen muiltje. Het moment suprême ben ik niet op mijn sterkst maar juist dan zal ik toosten op een ieder in mijn leven die mij zeer, zeer na aan het hart ligt. Hun namen hoef ik niet te noemen, zij weten wie ik bedoel. En als de eerste januari is ingegaan, hef ik mijn glas op jullie en wens ik, dat jullie sprookje waarheid wordt. Je moet, hoe dan ook, altijd blijven geloven in een happy end.

Een inspirerend nieuw jaar!
x Larisse

 Op de hoogte blijven van al mijn activiteiten, plannen en nieuwtjes? Volg mij dan op mijn FacebookFanpage

Foto’s kerstdiner Larisse® - 2012




 

zaterdag 22 december 2012

Do it yourself kerstdiner


Koken is mijn passie. Het schrijven (verzinnen, ontwikkelen en zelfs demonstreren) van recepten is inmiddels ook mijn werk, maar koken blijft één van mijn grote liefdes. Zelfs wanneer ik vrij ben, breng ik nog steeds heel wat uurtjes in de keuken door. Als ik zomaar ergens een verdwaald moment tijd ‘over’ heb om te lezen, lees ik kookboeken. Of culitijdschriften. Of ander leeswerk over voeding. Koken is heel letterlijk mijn lust en mijn leven. Regelmatig vragen mensen mij  hoe ik dat toch ‘doe’, al maar nieuwe recepten verzinnen. Hoe dat precies in zijn werk gaat, kan ik eigenlijk ook niet uitleggen, maar ik vind inspiratie in alles en iedereen om mij heen en heel diep in mijn hart. Toch heb ik ook mijn momenten waarop ik geen pan aan kan raken en de keuken de laatste plaats is waar ik moet zijn. Het is gelukkig altijd van zeer tijdelijke aard, maar er zijn mensen die echt huiveren bij het idee te moeten koken. Die dagelijks die moeite ervaren. Dat lijkt mij best pittig.
In onze eerste kerstviering sinds jaren maak ik een heerlijk ‘diner voor twee’ maar ontvang ik ook lieve vrienden aan tafel. Ik geef het eerlijk toe: dat laatste vind ik de ene dag een beter idee dan de andere dag omdat een deel van mij toch het liefst heel diep weg kruipt onder een dekentje voor één of andere zoetsappige kerstfilm zonder echt verhaal. Maar het koken vind ik leuk en het koken is mijn houvast. Mijn enige dilemma dit jaar is kiezen tussen de vele receptideeën die ik heb verzonnen. Een luxeprobleem in deze tijden van overvloed.

Maar mensen die met het zweet in de handen in de keuken staan om de hele familie een dis te serveren, wordt het in deze tijd van postmodern koken een stukje gemakkelijk gemaakt. Een kerstdiner haal je tegenwoordig gewoon ‘ready to serve’ in de supermarkt! Het gemak dient de mens, tenminste, als smaak volkomen irrelevant is. Toch wel enigszins nieuwsgierig verricht ik een klein ‘marktonderzoek’.

AH heeft de handen ineen geslagen met niemand minder dan Jamie Oliver. Samen serveren zij kerstklassiekers en dat belooft wat! Vol goede moed stap ik de AH binnen. Ik moet eerlijk bekennen, hier kom ik niet zo vaak. Ik start mijn zoektocht naar inspiratie en prachtige producten tot ik het ‘ready to cook’ assortiment ontdek tussen de standaard Appie magnetronhappen en kant en klare pasta sauzen. Enigszins teleurgesteld bestudeer ik het assortiment kant en klare stamppotjes, voor-gemarineerde rosbief, zalmgebraad en zelfs hert dat je alleen nog maar in de oven hoeft te schuiven. De prijzen liegen er niet om, maar de etiketten lijken ook wat ‘eerlijker’ dan het excellent assortiment. Niet alles spreekt mij gelijk aan – en voor een grappig marktonderzoek voel ik ook niet zoveel voor een peperduur rosbiefje- maar ik laat mijn oog vallen op een pureetje met bosui en waterkers (en een flinke klont boter bovenop). Het idee is leuk (zelfs al kan ik voor die € 6 zelf wel ongeveer het viervoudige maken) en het ziet er niet onappetijtelijk uit. Ik verheug mij over het gebrek aan E621 en andere ellende en besluit de stap te wagen. Ik heb een lekkere entrecote thuis die ik even grill en daar zou dat pureetje best bij kunnen smaken.

Bij bereiding heb ik keuze uit twee opties: in de magnetron of in de oven. Nu is de keuze gemakkelijk want ik ben niet zo dol op magnetronbereidingen. Ik kook er mijn melk voor de koffie in en ontdooi het konijnenvlees voor de hond, maar dan heb je het wel gehad. But when it comes to cooking… Juist! Jullie raden het al, de oven dus! Ik kan mij al haast voorstellen dat je hiervoor kiest. Jamie is in veel huishoudens een begrip en een ‘kerstgerecht by Jamie’ voelt toch bijna alsof je het zelf gemaakt hebt, niet? Mijn entrecote is gegrild en heeft gerust en ‘mijn’ pureetje is klaar. De eerste is sappig en smaakvol, de tweede gortdroog (zelfs die klont boter helpt niet) en vooral brem en bremzout! Ik schrik, zou Jamie dit weten? Als geen ander zette hij zich in voor gezond schooleten in Groot Brittannië. Dit pureetje smaakt naar niets anders dan 100% van mijn dagelijks aanbevolen hoeveelheid zout! Jullie begrijpen, ik waag mij niet eens meer aan de rosbief of zalm. Wie kerstmis á la Jamie Oliver wil genieten, doet er verstandig aan om gewoon het Jamie Magazine (kersteditie) te halen en het lekker zelf te maken!

Lidl verrast ongekend prettig met Ramon Beuk: laagdrempelige ‘do it yourself’ recepten compleet met instructiefilmpjes online. De recepten zijn simpel, maar wat is daar mis mee? Voor wie graag een echt zelf gekookt diner serveert met 0,0 culi ervaring is dit beslist een oplossing. Ramon legt het duidelijk en rustig uit, de beelden helpen daarbij en je kunt het filmpje natuurlijk zo vaak bekijken als je maar wilt. Zelfs een ei pocheren kan zo niet mislukken! Ik zeg aanrader (al ben ik dan wel van mening dat je de zalm beter bij de visboer kunt halen, de groente bij de groentespecialist en het vlees bij de slager, maar dat terzijde).

Wat alle kerstrecepten en gerechten gemeen hebben, is dat alle bol staan van de toppers van allergenen. Melk, eieren, vis en ga zo maar door. Natuurlijk prima ingrediënten, maar wel een beetje jammer als je toevallig allergisch of anderszins overgevoelig bent voor één van die toppers. Vandaag speciaal voor jullie een tweede, derde en vierde recept voor een (h)eerlijk kerstdiner (of avondmaaltje voor elke willekeurige andere dag). Op veler verzoek mijn No Stress Kerstdiner:

* ** kip uit de römertopf***
*** roseval aardappeltjes in citroendressing***
*** simpele salade***

Be inspired!
X Larisse

Recept Kip uit de Römertopf by Larisse®
een römertopf vind ik echt één van de onmisbare kookattributen in mijn keuken. Een half uurtje weken in water, waarna je zonder toevoeging van vetten (boter, olie etc.) een fantastisch smaakvol en gezond gerecht bereidt! In deze tijd vind je een römertopf (of de wat goedkopere variant die bijvoorbeeld Schlemmertopf heet) in vele huishoudwinkels. Probeer het eens bij de Marskramer of de Ikea! Ik beloof je jarenlang kookplezier!
Ingrediënten:
1 hele kip die een goed leven heeft gehad, of enkele kippenbouten van idem kwaliteit.
2 eetlepels honing
het sap van bijna twee sinaasappels (bewaar ca. 1 eetlepel voor de saladedressing)
een drupje cognac (optioneel)
een scheutje olijfolie (ca. 1 á 2 eetlepels)
beetje grof zout (afhankelijk van smaak, dieet en de grootte van je kip)
1 teen knoflook


Bereiding:
Meng de honing, het sinaasappelsap, de cognac en de olijfolie met een beetje grof gemalen zeezout tot een gladde marinade.
Leg de kip of de kippenbouten in de (voorgeweekte) römertopf.
Maak over de gehele bovenzijde van de kip of de bouten kleine inkepingen (sneetjes) in de huid.
Verdeel de marinade over de kip en wrijf het met je handen even in (niet vergeten om je handen te wassen na aanraking van rauwe kip, ook als deze een goed leven heeft geleid!)
Snijd de knoflook in dunne plakjes en stop deze in de kleine inkepingen die je eerder maakte.
Plaats het deksel op de römertopf en plaats deze in een koude oven.
Zet de oven op 180°C (onder/bovenwarmte) en gaar de kip in ca. 1 uur tijd.

Ben je nog gezellig samen een drankje van het één of het ander aan het drinken, of loopt alles wat uit, dan kan de kip rustig wat langer in de oven blijven. Schakel dan de temperatuur wat lager!
Voor een krokant velletje, haal je het laatste kwartiertje het deksel van de römertopf.

Recept Roseval aardappeltjes met citroendressing by Larisse®
dit gerecht smaakt beslist het best als het lauwwarm geserveerd wordt. Ideaal dus in dit no-stress kerstmenu! We blijven gewoon ontspannen.
Ingrediënten:
een kilootje roseval aardappeltjes, gewassen maar niet geschild
het zest (= geraspte citroenschil) van 1 citroen
het sap van 1 citroen
een scheutje olijfolie (1 á 2 eetlepels)
wat grof gemalen zeezout (optioneel)
een paar blaadjes basilicum (optioneel)


Bereiding:
Halveer de roseval aardappeltjes indien nodig en kook ze in ruim water in ca. 12-15 minuten gaar. Let op dat ze niet te zacht worden!
Giet de aardappels af en zet de pan vervolgens met de aardappels nog even terug op het vuur. ‘Kook’ de aardappels in ca. 2 minuten droog onder regelmatig schudden van de pan.
Laat de aardappels nu afkoelen tot kamertemperatuur.
Meng de aardappels nu met het citroenzest, citroensap en de olijfolie. Ze moeten net een ‘glansje’ hebben maar zeker niet druipen van de dressing.
Doe de aardappels over in een mooie schaal en sprenkel er naar wens nog iets grof zeezout over.
Garneer met hier en daar een basilicum blaadje.


Recept Simpele Salade by Larisse®
Kies bij je groentespecialist een mooie slamelange of vraag aan de groentespecialist om er zelf één voor je samen te stellen. Geloof me, dat doet hij/zij graag!
Natuurlijk kun je deze salade nog veel spannender maken, maar het is echt niet nodig. Bij dit menu past een eenvoudige salade, bestaande uit mooie en kwalitatief goede ingrediënten. Kies je voor uitstekende basisproducten, dan hoef je niets toe te voegen!
Ingrediënten:
een mooie slamelange
een mooie olijfolie
een mooie frambozenazijn
een drupje honing
een snufje grof gemalen peper (optioneel)
een scheutje verse sinaasappelsap


Bereiding:
Doe de sla in een mooie grote schaal.
Meng alle ingrediënten voor de dressing in een leeg jampotje en schud deze (met het deksel erop) even goed tot je een mooie dressing hebt.
Verdeel met een lepel zo veel van de dressing over de salade als je maar wilt. De rest kun je in het jampotje in de koelkast nog enkele dagen bewaren.


Disclaimer: Larisse® is niet verantwoordelijk voor aandoeningen en/of schade die voortvloeien uit het gebruik van de receptuur. Schakel bij twijfel altijd een arts of diëtist in.

Op dit recept en beeld berust copyright Larisse®.
www.larisse.nl


 

 

woensdag 19 december 2012

Kerstgedachten


Newtown huilt om haar verloren kinderen (en volwassenen) en even treurt het hele land, de hele wereld zelfs, met haar mee. Een allesverwoestende tragedie, een groot verlies voor het hele land. Een dag die begon met een kinderlach, een kus, een ‘Thank God it’s Friday’ gevoel, een gedachte al half bij de kerst. Niets deed vermoeden welk noodlot zich zou voltrekken. Precies eigenlijk, zoals elke vernietigende dag begint. Het verlies van een dierbare is het ergste wat je kan overkomen, het verlies van een kind onoverkomelijk. Het feit dat ‘de hele wereld mee rouwt’ maakt de last niets minder. Sterker, je krijgt het er bij cadeau. Los van al het verdriet, de emotie, de pijn, de onmacht en soms woede, is een dierbaar verlies toch ook vooral heel intiem en daar van wil je niet elk moment in de spotlights delen. Maar misschien spreek ik voor mijzelf. In Amerika schieten de Facebookpagina’s voor de verloren kindjes als paddenstoelen uit de grond. Het lijkt zowaar een wedstrijd wiens kind het mooist, best of meest geliefd is (was). Mee rouwen mag, maar het liefst wel tegen vergoeding. PayPall en iDeal instructies worden bijgeleverd.

Terwijl Amerika kransen legt, kerkdiensten houdt, gelden inzamelt en luistert naar haar president,  is Nederland vooral verdeeld over Johannes 1  (de net geen Voice) en Johannes 2 (eigenlijk Johanna, de bultrug). Discussies tot in de kamer aan toe en zelfs een stille tocht, de media staan er bol van. Ondertussen sprokkelen in Afghanistan 10 kleine meisjes hout om zichzelf en hun familie warm te kunnen houden in de naderende winter. Een noodlottige ontmoeting met een landmijn dompelt wederom 10 families in diepe rouw om het verlies van deze jonge levens. Zij krijgen een paar regels ergens in een hoekje op een nieuwssite. Het zet dingen in perspectief.

Te midden van al het verdriet (en er zijn natuurlijk ook families die dit niet openlijk delen), steken voorgangers van verschillende geloven de hoofden bijeen om samen een herdenkingsdienst te organiseren voor al die prachtige levens die verloren zijn gegaan. Kijk, dat is nu precies wat mij ontroert en dat is de ware kerstgedachte: onze verschillen opzij schuiven en samenkomen. Want wat is nu eigenlijk belangrijk? Wie en wat we nog wel hebben, toch?

Dit jaar gaan wij voor het eerst in drie jaar weer Kerst vieren, dat heb ik mij ‘heilig’ voorgenomen. De afgelopen jaren waren zó gevuld met verdriet, kerst kon er niet meer bij. En niet dat dát nu anders is, maar verandering begint bij jezelf! En dus, vieren wij kerst dit jaar. Mijn kleine ventje en ik maakten ‘vroeger’ immers al in augustus plannen voor de kerst. Oh wat konden wij samen genieten als onze culinaire fantasie op hol sloeg. De meest geweldige dingen verzonnen wij voor ons kerstdiner en mijn lieveke mocht altijd één avond helemaal zelf kiezen wat hij wilde eten. Al was het 7 gangen chips en fruittoetjes, dat boeide niet. Kerst was een moment om alle regels los te laten en (binnen de grenzen van wat veilig was) culinair helemaal uit je bol te gaan. Gek genoeg, koos Daan nooit voor 7 gangen chips en fruittoetjes, maar voor ‘echt eten’ zoals hij dat noemde. Soep dus en groente en ‘kruimeltjesvlees’. Hij was een echt smulpaapje.

Met nog maar enkele dagen te gaan voor de zalige dagen, kan ik maar niet besluiten wat ik ga serveren. Het is bepaald geen kwestie van niet weten wat te eten, het is een kwestie van niet kunnen kiezen. Luxe probleem zou je zeggen en dat is het beslist. In de huidige wereld van overvloed is mijn besluiteloosheid toch eigenlijk niet heel passend, zeker niet als kerstgedachte. Daar waar ik in voorbije tijden maar liefst tot drie keer 12 gangen op tafel toverde, heb ik besloten dat in de huidige tijden ‘less is more’ geweldig past. Dat is dus iets waar ik zeer zeker over uit ben. Daarnaast vult mijn kerstdis zich met véél groente van de enige echte groentespecialist, een ware kerstman in mijn ogen. Daar waar vis en vlees de borden bereikt, zal het van goede komaf zijn en toch tenminste een (h)eerlijk leven geleid hebben. Niet alleen een kerstgedachte, maar een streven waar ik mij elke dag van het jaar voor in wil zetten.

Natuurlijk, branden jullie allemaal van nieuwsgierigheid naar mijn kerstmenu, dat snap ik volkomen ;-) Maar net als de cadeautjes onder de boom, blijft het nog even een verrassing. Mijn tafelgenoten lezen deze blog immers ook. Bij kerst gaat het natuurlijk ook helemaal niet om eten maar om samen zijn. Denken aan elkaar. Elkaar niet vergeten. En natuurlijk vrede op aarde en zeker geen ‘vreten op aarde’. Maar wanneer je leeft met voedselovergevoeligheid is het wel of niet mee kunnen genieten van de kerstdis van grote invloed op de kerstvreugde. Niet om het eten an sich, maar juist omdat het samen tafelen zoveel méér is dan voeding tot je nemen. Het is samen genieten, herinneringen ophalen, mooie momenten delen. Het is samen beleven.

Weer samen aan tafel is een missie waar ik mij in 2012 met hart en ziel voor heb ingezet. Met het vervullen van Daans wens, vervul ik inmiddels veel meer wensen en dat geeft mij kracht. En die kracht maakt dat ook ik mij weer waag aan dingen als ‘kerstmis vieren’. Die kracht dank ik niet alleen aan Daan, maar ook aan jullie. Mensen die er op de zwartste dag van je bestaan voor je zijn en met je mee huilen, dat is wat waard. Maar mensen die er de vele (soms nog veel donkerder) dagen daarna voor je zijn en in je geloven, dat is nog meer waard. Het is dat wat de last op momenten minder zwaar maakt. Niets meer en niets minder.

Een klein kindeke is geboren met kerst en 2012 jaar later staan wij nog steeds stil bij de geboorte van dit bijzondere kereltje. Sommigen staan er elke zondag bij stil, anderen elke dag. Zelf sta ik elke seconde van elke dag stil bij de geboorte van mijn eigen lieve, bijzondere, warme, slimme, prachtige en unieke ventje. Hij is mijn grootste inspiratie. Waarom de kerstman met kerst cadeautjes rond brengt, weten we eigenlijk niet. Sommigen zeggen dat dit verzonnen is door Coca Cola, maar anderen zeggen dat het is omdat het eigenlijk een verjaardag is. De cadeautjes staan symbool voor de verjaardag van een kindeke dat we niet mogen vergeten. Ik vermoed dat bij het uitpakken van de cadeautjes de focus toch vooral op de inhoud ligt, wat denken jullie? Maar het idee op zich vind ik wel mooi. Op mijn eigen manier, geïnspireerd door mijn eigen kleine ventje, probeer ik het leven van anderen te verrijken of toch tenminste een heel klein beetje gemakkelijker te maken. Dat zijn mijn cadeautjes aan jullie.

Aftellend naar de kerst moet ik morgen toch echt uiterlijk een beslissing nemen over mijn kerstmenu’s. Om de doodeenvoudige reden dat ik anders geen bestellingen meer kan plaatsen bij vriendjes groente en vlees. Natuurlijk, er zijn veel ergere dingen en ik vind het ook bijna erg om het te zeggen. Maar weet je, koken is nu eenmaal datgene wat mij op de been houdt. Als wij dit jaar kerstmis gaan vieren, dan wordt er dus gekookt! Geen 12 gangen zoals vroeger, maar een gangetje of 3 tot 5 puur, eerlijk en vooral heerlijk. Het kerst koken blijkt dit jaar voor mij een uitdaging, maar voor sommigen van jullie is het koken elke dag een uitdaging. Iets lekkers kunnen maken binnen de grenzen van jouw dieet. En daarom deel ik dit jaar ook kerstcadeautjes uit: aftellend naar de kerst vind je op mijn blog vanaf vandaag een paar kleine recepten vrij van de toppers van allergenen, om zalig de kerstdagen mee door te komen. En wil je iets voor mij terug doen? Sta dan volgend jaar eens iets meer stil bij het eten dat je koopt. Kies voor groenten en fruit van Nederlandse telers, duurzame producten met passie geteeld! Kies voor vlees dat een goed leven heeft gehad, www.okvlees.nl is een mooi alternatief voor wie geen eerlijke slager in de nabije omgeving heeft. Kies eens wat vaker voor een duurzame vis en eet eens een dag vegetarisch. Daar word niet alleen jij beter van, daar wordt de hele wereld een stukje beter van.

De grote tragedies in het leven kunnen we helaas niet allemaal voorkomen. Maar een betere wereld, dat begint toch echt bij ons zelf.

Ik wens jullie hele fijne en warme feestdagen toe. Geniet, maar dan toch bovenal van elkaar!

Liefs, Larisse

*** kerstrecept 1 – by Larisse® ***

Als verrassende amuse, tongstrelend voorgerecht of tussengerecht. Maar ook heerlijk als hoofdgerecht!

Ingrediënten:
1 grote zoete aardappel
1 ongeveer even grote flespompoen
1 teen (gerookte) knoflook (optioneel)
2-3 eetlepels olijfolie of bijvoorbeeld koolzaadolie
1 theelepel (Indiase) kerrie (optioneel)
2 theelepels verse geraspte gemberwortel (optioneel)
grof gemalen zeezout naar smaak
zest (= geraspte schil) van 1 (biologische, onbespoten) citroen
200 ml kokosmelk (optioneel, desgewenst te vervangen door ander vocht)
2 salamblaadjes (optioneel, desgewenst te vervangen door laurier)
3-4 djoeroek poeroet blaadjes (optioneel, desgewenst te vervangen door limoensap)
3-4 gedroogde piri-piri pepertjes (optioneel)
1- 1,5 liter bouillon (groente of gevogelte)
het sap van 1 citroen

Bereiding:
Schil de zoete aardappel en de flespompoen en snijd ze in blokjes.
Hak de knoflook fijn.
Verwarm de olijfolie in een (soep)pan.
Voeg knoflook toe en laat dit ca. 1 á 2 minuten glazig bakken, let op, niet bruin laten kleuren!
Voeg de zoete aardappel en pompoen blokjes toe en roer het goed om.
Voeg de kerrie, gemberwortel en eventueel het zeezout toe.
Voeg de zest toe.
Voeg de kokosmelk toe.
Voeg de blaadjes toe.
Laat alles even pruttelen onder voortdurend roeren.
Voeg nu voldoende (warme) bouillon toe tot alles onder staat en laat de soep nu ca. 20 minuutjes zachtjes koken.
Verwijder, als de aardappel en pompoen blokjes gaar zijn, de blaadjes en pepertjes.
Pureer de soep met staafmixer of blender. De soep blijft vrij lobbig.
Voeg nu het sap van de citroen toe en breng de soep tot net onder het kookpunt.
Vind je de soep te dik? Voeg dan nog wat bouillon of kokosmelk toe.
Voeg naar smaak nog wat zout, citroensap of specerijen toe.

Tips:
Serveer de soep in amuse glaasjes als amuse. Lekker met een papadum chipje of emping.
Desgewenst kun je de soep garneren met wat koriander of lente-uitjes.
Vervang de citroen door sinaasappel voor een leuke smaakvariatie.

 Disclaimer: Larisse® is niet verantwoordelijk voor aandoeningen en/of schade die voortvloeien uit het gebruik van de receptuur. Schakel bij twijfel altijd een arts of diëtist in.

Op dit recept berust copyright Larisse®.
www.larisse.nl





maandag 3 december 2012

Sinterklaas


                                                                                                                                 Datum:  3 December, 2012

Lieve mensen,

Als Sint de schoentjes vult bij de haard,
Dan komt hij altijd met zijn paard.
En de kindjes, ja die weten dat.
Die Americo, die lust wel wat.
Bij de schoentjes vindt hij van suikerklontjes tot bossen peen
En ouders maar denken : “waar moet ik toch met die wortels heen?”
Daarom speciaal dit jaar een cadeau waar u écht wat aan hebt:
Voor al die bossen peen, een heerlijk recept!
Natuurlijk allergeenvrij en reuze fijn,
Met nog een heerlijk product van dit seizoen, namelijk de mandarijn!
Om van te smullen en goed voor het lijf,
Maar ook eenvoudig te maken, dat staat buiten kijf!
De wortels bereidt u, zoals gewoon
U schrapt ze eenvoudig een beetje schoon.
Van het groen laat u een klein stukje zitten,
Dat staat zo leuk, als u de wortels gaat verhitten.
U kunt de wortels nu eerst een paar minuten blancheren,
Zonder kan natuurlijk ook, u kunt beide methoden uitproberen
Voor dit gerecht gebruikt u, als het kan,
Een wat diepere, bijvoorbeeld een hapjes pan.
Leg de wortels hier in, u hoeft ze niet kleiner te snijden,
het is wel zo mooi om ze in het geheel te bereiden.
De mandarijnen perst u uit, maar eerst raspt u de schil.
(U kunt ze natuurlijk ook eerst wassen, als u dat wil.)
Het sap en de rasp gaat over de penen,
met een schepje suiker of rijststroop voor de suikervrije genen.
Zorg dat de worteltjes wel precies goed ‘onder staan’
Met de deksel net niet gesloten, bereid het rustig aan.
Nu op een zacht vuurtje nét aan koken of eigenlijk blancheren,
zo kunnen de peentjes heerlijk glaceren.
Varieer met een scheutje cointreau , wat gember of een pijpje kaneel
maar hou het puur en eerlijk, dit recept gebruikt niet veel
Nog een vleesje erbij, bijvoorbeeld kerstkonijn of haas,
Eet lekker! En liefs van …

Sinterklaas!

 
Op dit recept berust Copyright © Larisse