De vooravond van een nieuw jaar vind ik altijd een moment
van bezinning. Ik werp een blik over mijn schouder naar de dagen die ik achter
mij laat maar kies er tegelijkertijd voor om de mooie belevenissen, de momenten
die mij met ontroering of trots vervulden, de mensen die mij raakten en mijn
leven verrijkten, stevig vast te houden. Het zijn die bijzondere ogenblikken en
unieke personen die ik wil koesteren op een moment dat ik diep adem haal, een
lichte huivering onderdrukkend en vooruit kijk naar een nieuw jaar. Een nieuw
jaar waar kansen liggen. Een nieuw jaar waar ik plannen voor maak. Een nieuw
jaar waarin ik alles wat mij lief is, dichtbij mij houd. Een nieuw jaar dat nog
zo onbekend is en dat nog volop ontdekt moet worden. Een nieuw jaar dat ik
vroeg of laat opnieuw in mijn armen zal sluiten, wat de tijd ook brengt.
De afgelopen week ‘vierden’ wij voor het eerst in jaren weer
eens de Kerstdagen. Althans, wij hebben een poging ondernomen en ik denk dat
het ’t proberen waard was. We zijn weer heel wat do’s en don’t’s rijker! Genoeg
ervaring om het in 2013 weer vol goede moed over te doen met een beetje meer
van dit en een beetje minder van dat. Het Kerst Koken was in elk geval een
groot succes. Het ene gerecht nog lekkerder dan het andere en dat geeft de
burger moed (en de chef ook trouwens). Met hoeveel lood ik de 24e ’s
ochtends ook in mijn schoenen stapte, naarmate de dag vorderde, proefde ik meer
en meer de ‘spirit of Christmas’ en ik kwam zowaar best wat in de stemming. ‘Diner
voor twee’ bleek een excellente keuze die avond, al kruisten enkele hartverwarmende
zielen die avond ook mijn digitale pad. Eén gesprek van die nacht zal mij nog
lang bijblijven. Dat vind ik toch wel bijzonder van de social media: zelfs
wanneer je het liefst even ‘op jezelf’ bent, is er altijd wel iemand online
voor een tête á tête wanneer je dat nodig hebt. Het maakt soms dat je je minder
eenzaam voelt. Ook dat is Kerst!
Als ik terugkijk op 2012 realiseer ik mij dat dit jaar wel
heel veel hoogtepunten kende. Bijzonder vind ik dat, want ik had het eigenlijk
niet meer voor mogelijk gehouden. Nu Marco Borsato in het kader van de Top 2000
zingt dat afscheid nemen niet bestaat, besef ik mij dat hij gelijk heeft. Van mijn
liefste Daantje heb ik nooit écht afscheid genomen. Ik kom mijn ventje tegen in
alles wat ik doe. Al neemt elk nieuw jaar mij verder van de tijd dat ons
lieveke nog écht bij ons was, het is ook telkens weer een stapje dichterbij.
Punt is, van het eerste deel wéét je hoe lang dat is en dat is al moeilijk
genoeg. Het grootste hoogtepunt van 2012 is zeker niet de minste, maar één die
wel heel ver reikt: de vervulling van Daans wens (“Mamma, iedereen moet net zo lekker kunnen eten als ik, zelfs als zij ‘niets’
mogen”) leidt tot grotere dingen dan ik ooit had durven hopen. De vele
prachtige mensen die Daans wens (& mijn
missie) ondersteunen zorgen voor een brok in mijn keel. Ik word er echt
even stil van.
Natuurlijk, daar waar de dingen die je start ‘grootser’
worden, zijn er ook altijd personen die daar zo hun eigen plannen mee hebben. Daar
heb ik in 2012 best wat nachtjes slaap over verloren. Ik ben nu eenmaal een
gevoelsmens en doe alles wat ik doe met hart en ziel en vanuit een pure en
eerlijke missie. Wie daar gebruik van wil maken for own good in plaats van for
the greater good, begrijpt het dus niet. Het deed mij wel realiseren dat ik
iets moois gestart ben dat goed is en uniek en uiteindelijk bevestigt een
dergelijke ervaring mij dus in mijn missie. Je bent nooit te oud om te leren,
ook niet in 2012! Overigens laat ik alle pijnlijke, moeilijke en nare momenten
graag achter in dit jaar. De idem
mensen ook.
Genieten is ook
een woord dat bij 2012 hoort! Zo heb ik ervaren dat je pas echt van een aardbei kunt genieten als het een Hollandse smaakaardbei is. Het delen van
dit genot is helemaal fantastisch! Dat is ook helemaal waar het Huis van de
Smaak op de Floriade om draaide en ook dat mocht ik allemaal meebeleven. Ik
ontmoette daar telers met passie, mensen met een missie, puur en eerlijk. Jullie
begrijpen direct dat wij elkaar daar vonden. Samenwerken versterkt, dat bewezen
ook de prachtige groentespecialisten waarmee ik in 2012 iets schitterends heb
opgezet: een cursus voedselovergevoeligheid waarmee groentespecialisten zich op
positieve wijze onderscheiden in een markt waar voedselovergevoeligheid een
steeds grotere rol gaat spelen. Een cursus die ervoor zorgt dat mensen die
leven met een voedselovergevoeligheid, een stukje veiliger kunnen winkelen en
kunnen rekenen op heel wat meer begrip bij de groentedames en –heren in
kwestie! Die prachtige groenten verrasten velen door hun veelzijdigheid in de
allergeenarme keuken. Groenten zijn echt het goud van ons land, zeker als ze
ook nog op eigen bodem geteeld zijn. Er gaat niets boven het rood van een puntpaprika of het paars van een Pretty Potato. Mijn rode
lievelingsproduct heb ik bij heel veel Nederlanders op het bord mogen
introduceren en de paarse (en andere) Pretty Potatoes worden geïnspireerd door
mij nu in Zuid-Zeeland met ongelooflijk veel liefde geteeld door een jonge
teler. En dat leidt weer tot paarse stamppot en meer lekkers. Met de
introductie van Dutch Specials in het allergeenarme menu, ging er voor de vele
leden van de Stichting VoedselAllergie echt een culinaire wereld open tijdens
de Familiedag in oktober. Maar ook niet voedselovergevoelige mensen liet ik er
talloze malen van proeven en genieten. Al dat en nog zo heel veel meer in
slechts één jaar.
Dat belooft wat voor 2013! En inderdaad, voor het nieuwe
jaar heb ik heel veel plannen. Zoals Bruce Springsteen inmiddels heel toepasselijk
zingt ‘I’m on fire!’ In 2013 gaan jullie dus meer van mij horen, meer van mij lezen
en meer van mij proeven! In het nieuwe jaar zal ik langzaam aan mijn plannen
onthullen. Niet alles tegelijk, want het hele
jaar moet boeiend blijven. Samen laten wij 2013 zien dat ons geluk groter is dan
een getal! Afgesproken? Geloof mij, je wilt echt niet het hele jaar rondlopen
met een ‘vrijdag de 13e gevoel’. De 13 wordt dus gewoon ons
geluksgetal. Samen tarten wij het lot! (En dan bedoel ik niet het
oudejaarslot.)
Als kind vond ik oudjaarsavond overigens altijd reuze
spannend. Niet te weten wat er op mij zou wachten in het nieuwe jaar. Het
spannende vooruitzicht van weer een jaar groter
worden. (Een vooruitzicht dat we bij volwassen worden heel snel weer weg
stoppen, maar dat ook voor kinderen niet vanzelfsprekend blijkt.) Het is maar
goed dat we dat niet beseffen als we klein zijn. Dan geloven we nog dat
sprookjes echt zijn, dat Sinterklaas bestaat, dat pappa de sterkste is en dat
alles mogelijk is. Als je je ogen sluit, kan je vliegen, een bezoekje brengen
aan de Noordpool en meerijden met de prins (of prinses natuurlijk) op het witte
paard. Je leeft nog lang en gelukkig. Het is zo echt, je kan het bijna voelen.
Maar dan groei je op. En langzaam laat je het magische gevoel los. Het leven
overkomt je en laat je zien dat niet alles zo mooi is als sprookjes doen
voorkomen. Dat niet alles mogelijk is. Sinterklaas blijkt een bedrieger. Je
verliest je vader (en niet alleen je vader) veel te vroeg aan een ziekte waar
hij niet tegen opgewassen blijkt. En hoe lang je ook wacht, die prins(es) op
het witte paard moet nóg komen en je neemt genoegen met die aardige knul (of
meid) waar je in een kroeg tegenaan loopt.
Is het leven werkelijk zo wrang? Soms wel. Maar het punt is,
ergens wil je in sprookjes blijven geloven. Je wilt die magie blijven voelen,
het geloof hebben dat werkelijk alles mogelijk is. Als het leven jou al
haar kanten heeft laten zien, word je op een dag wakker en realiseert je dat
als je grootste nachtmerrie uit kan komen, dat ook moet gelden voor je grootste
dromen. Dat werkelijk niets
onmogelijk is. Dat wanneer je iets mogelijk wilt maken, je daar gewoon keihard
voor moet werken. En dat die prins(es) op het witte paard al jaren naast je
slaapt en lief maar vooral ook leed met je deelt. Dat hij (zij) de hele reden
is dat je het al zover hebt gered. Zelfs als het ergste je is overkomen, komt
er een moment dat je ergens heel diep in je het waakvlammetje vindt van het
kleinste beetje hoop en een fractie van het geloof dat je ooit bezat. En dat is
genoeg. Voeg daar je liefde en inspiratie aan toe en beleef hoe jij je eigen
vuur aan kunt wakkeren en het onmogelijke mogelijk kunt maken.
Dat is hoe mijn droom begon. Ik geef toe, ik heb een unieke
inspiratie en een eindeloze liefde als brandstoffen voor mijn missie. Maar
alleen dat is haast niet genoeg. Daarbij heb ik ook jullie nodig gehad .. en
nog. Jullie maken dat ik niet alleen een missie heb, maar ook weer plannen.
Mijn leven tot nu toe is precies wat Michel Fugain nu bezingt: une belle histoire.. Met natuurlijk de
levenseigen dieptepunten en dan nog een flink beetje dieper. Met het oog op
2013 durf ik ook uit te kijken naar een mooie toekomst. Dat ik weer plannen
maak, is stap één. Dat het op persoonlijk vlak telkens kleine stapjes zullen
zijn, is niet erg. One small step for men
bracht ons immers ook naar de maan. En ook die speelt een hele bijzondere rol
in mijn leven. Noch planeet, noch ster maar oh zo onmisbaar.
Elke stap die ik zet in het nieuwe jaar, is er één vooruit.
Niet alleen voor mij, maar ook voor jullie. Want ook volgend jaar zet ik mij in
om het leven met voedselovergevoeligheid nog weer een klein beetje lekkerder te maken. Want, het is
misschien een gave, maar op culinair gebied maak ik graag alles mogelijk. Oók
bij voedselovergevoeligheid.
Ondanks mijn dankbaarheid voor 2012 en mijn plannen en wensen
voor 2013, mist mijn hart een slag als de klok middernacht slaat. En heel even
verlies ik dan mijn denkbeeldige glazen muiltje. Het moment suprême ben ik niet
op mijn sterkst maar juist dan zal ik toosten op een ieder in mijn leven die
mij zeer, zeer na aan het hart ligt. Hun namen hoef ik niet te noemen, zij
weten wie ik bedoel. En als de eerste januari is ingegaan, hef ik mijn glas op
jullie en wens ik, dat jullie sprookje waarheid wordt. Je moet, hoe dan ook,
altijd blijven geloven in een happy end.
Een inspirerend nieuw jaar!
x Larisse
x Larisse
Foto’s kerstdiner Larisse®
- 2012